Al twee weken zijn we op Texel.
We verblijven in dit huisje
in de Sluftervallei.
En dit is ons uitzicht.
We genieten hier van alles om ons heen.
Met verrekijker en fototoestel op stap naar
bos, duinen of strand.
Het is allemaal vlak om de hoek.
Een paar dames van het Handwerkcafé Haarlem
vroegen mij schapenwol mee te nemen.
Eerst in winkels ernaar gevraagd. Daar hadden ze het wel,
maar kleine zakjes en aardig prijzig.
Toen herinnerde ik mij dat ik bij een eerder bezoek
aan Texel langs een boerderijhuis was gereden
waar schapenwol verkocht werd.
Het was bij de Hoge Berg, het hoogste gedeelte
van Texel, dat wist ik nog wel.
We gingen op weg en vonden het boerderijhuis.
Ik naar binnen (eerst aankloppen) en daar zat
een wolvrouwtje te spinnen.
Ik vroeg of ik een foto mocht nemen maar eerst
vroeg ze of haar haar wel goed zat.
Maar daarmee begon ik niet hoor, ik vroeg eerst of ze
schapenwol had. Gewassen schapenwol.
Waar had ik dat voor nodig?
Om gebreide kerstballen, speelgoeddieren en poppen
mee te vullen. Ze vond het eigenlijk maar raar
dat het niet om te spinnen was.
Maar ze moest voor gewassen wol in haar schuur kijken.
Was ik langer op Texel? Dan moest ik de volgende
week maar terugkomen. Wel had ze een zak voor me met
ruwe schapenwol. Dat hield ze met spinnen uit
de vacht apart omdat ze het te ruw vond.
Dat mocht ik zo meenemen.
De tweede week van ons verblijf gingen we er weer
naar toe. Eerst een praatje, waar ik wel vandaan kwam
en over haar kinderen en kleinkinderen.
Ze had nog niet gekeken in de schuur. Of ik maar even
mee wilde gaan. Dáár lag de sleutel van buitenom wees ze, tweemaal
omdraaien, en het wolvrouwtje zelf ging binnendoor.
De buitendeur moest open blijven staan anders hadden
we geen licht.Ze had een paar zakken liggen.
Hoeveel wilde ik? Een hele zak? Maar dan moest dat
gewogen worden.In een hoek stond een personenweegschaal.
De zak met wol erop gezet, maar de weegschaal deed niets.
Op een tafeltje achter wat spullen stond ook een
keukenweegschaal met een kom erop. Daar heb ik de zak met wol
toen maar op gezet. De wol woog 1260 gram.
Daarna weer naar binnen en de wol betaald.
Ze had ook nog een zak ruwe schapenwol voor me apart gehouden.
Nog even praten en daar ging ik met de buit.
Naar Gertjan en Arne die buiten bij de auto stonden
te wachten maar wel met uitzicht op de Hoge Berg.
In het huisje heb ik de wol even op tafel gelegd
Heerlijk hoor, zo'n pluizige bol.
Eigenlijk zouden we vandaag naar huis gaan maar
we vinden het hier zo fijn dat we nog een midweek bijgeboekt hebben!
Fijne dag voor jullie!...Anke
